Shtatë dritaret

Romani “Shtatë dritaret” është një rrëfim për familjen e autorit, i konceptuar jo në mënyrë kronologjike, por në mënyrë psikoretrospektive, duke marrë si caqe të botës tri prerje të rëndësishme të kujtesës emocionale: fëmijërinë, vdekjen e parakohshme të babait dhe të tashmen si udhëkryq. Nëpërmjet “gurëve kilometrikë” të kujtesës, autori njëherësh skicon fizionomitë shpirtërore të epokave përkatëse nëpërmjet vetes e familjarëve të tij, duke i parë si objekte e subjekte të shoqërisë shqiptare në kuptimin më të gjerë të fjalës, me dramaticitetin e tyre, me tiparet individuale, me kthesat e befasishme të fatit në një vend politikisht eksperimental dhe aventuresk, ku liria, dinjiteti, idealet dhe shpresat zhvlerësohen, thyhen, nëpërkëmben. Mënyra e të rrëfyerit afron dhe njëson lexuesin me personazhet dhe përjetimet e tyre, duke zbuluar më shumë sesa një sagë familjare: peizazhin shqiptar ndërmjet dy shekujve të fundit.