Poema e mungesës

Kjo poemë për vetminë e njeriut dhe për vetminë e yllit që shuhet pa emër, për vetminë e atij që ikën dhe për vetminë e atij që mbetet, për vetminë e të moshuarit dhe arrogancën e të riut, për vetminë e shpirtit që e merr malli për trupin e vet, për vetminë e një populli të vogël para pushtetit të madh, për instinktin e dhunës dhe për instinktin e mbrojtjes, për bollëkun material dhe për boshllëkun shpirtëror, për bukurinë e përkohshme artificiale dhe për bukurinë e përjetshme universale.