Drejt vetënjohjes me Gibranin

Vetënjohja

E një burrë tha: Na fol për Vetënjohjen.

E ai u gjegj, tue thanë:

Zemrat tueja i njohin në heshtje të fshehtat e ditës dhe natës.

Por veshët tuej eshken për tingullin e njohunive të zemrës tuej.

Do të dinit me fjalë atë që ngahera keni ditë me mend.

Do të preknit me gishtërinj kurmin e zhveshun t’andrrave tueja.

E kështu do t’ishte mirë.

Bunari i fshehun i nevojave të shpirtit tuej duhet me çelë dhe rrjedhë tuj

murmurue kah deti;

Dhe thesari i thellësive të pafundme tueja do t’i shpaloset syve t’juej.

Por mos të ketë kandar me peshue këtë thesar të panjohun;

E mos kërkoni thellomat e njohunive tueja me hunj a jehues.

Pse, vetja asht një det i pakufi dhe i pamasë.

Mos thoni: “Kam gjetë të vërtetën”. Porse: “Kam gjetë një të vërtetë.”

Mos thoni: “Kam gjetë shtegun e shpirtit.” Porse: “Kam takue shpirtin

tue ecë shtegut tem.”

Pse shpirti ecën nga tana shtigjet.

Shpirti nuk ecën drejt, e as nuk rritet si xunkth.

Shpirti shpalos veten, si një zambak uji me petale të panumërta.

shkëputur nga libri “Profeti & meditime poetike”,
përkthyer nga Sait N. Saiti,
botuar nga “Albas”

Imazhi nga Kahlil Gibran: “Femrat zbulojnë natyrën”